درآمداکدشی دوشیزه ناگاه

پریشان کرده مشک تازه بر ماه

نگاری دستیارش شوخ دیده

خط سرسبزش از گل بر دمیده

خطی آورده بر لعل شکرخای

گل گرد رخش را خار در پای

بت گلرنگ راه خارکش زد

بنوک خارراهی سخت خوش زد

ز زخمه آب زر بیرون چکانید

ز دل زخم زبانش خون چکانید

بهر زخمی که او بر رود میزد

مه نورا کلوخ امرود میزد

چو بر زد دست بر سر جادوی را

بسر رفتند راه راهوی را

ازان ره دل چنان از راه میشد

که ره بر رهروان کوتاه میشد

ز خوشی جان صوفی خرقه کش بود

که عود آن شکر لب سخت خوش بود

شکر لب عود چون آتش همیزد

شکر میریخت والحق خوش همی زد

بخوشی شعر شکر بار میگفت

بمستی این غزل را زار میگفت

مخسب ای ساقی و در ده شرابی

ز جامی بر لب جانم زن آبی

روان کن آب بر آب روان زود

که عالم گویی از سر نوجوان بود

چو رخ در خاک خواهد ریخت چون گل

می گلرنگ ده بربانگ بلبل

بسی گل بر دمد دل چاک کرده

تو روی همچو گل در خاک کرده

میی در ده که امشب نیم مستیم

که ما از بهر رفتن آمدستیم

چو وقت صبحدم یک جام خوردیم

بمی بر صبح بی شک شام خوردیم

بیار ای سبز خط یک جام گلبوی

که پیدا شد خط سبز از لب جوی

چو آب خضر درجام می ماست

کجا میریم گر مرگ از پی ماست

چه میگویی بریز از دیده جویی

که دی رفت و ز فردا نیست بویی

دمی برخیز این افتادگی چیست

بسر شد عمر این استادگی چیست

برو دریاب امروزی که داری

خوشی میساز با سوزی که داری

غنیمت گیر این یکدم که هستت

بغارت کرده این صد غم که هستت

چو از خود میتوان رستن بیکدم

نیرزد شادی عالم بیک غم

چو جوی خون بخواهد ریخت ایام

می چون خون ده ای دلجوی از جام

خوشی امروز، خود فردا چه جویی

دمی در شور شو، سودا چه جویی

رگ اندوه را از عیش پی کن

بشادی می خور و می نوش هی کن

شکم در نه شکم را بار بردار

مکن جان و بتن دستی بسر آر

چوکار این جهان در دست داری

زیان وسود و نیست و هست داری

برو یا توبه کن یا توبه بشکن

چه باشی در میان، نه مرد و نه زن

چو خسرو این سخن بشنید از سوز

بزدیک نعره و گفت ای دل افروز

اگرچه بس براحت میزنی تو

نمک را بر جراحت میزنی تو

بریز آب رزازدست ای پریزاد

که هرگز زخمهٔ دستت مریزاد

هزاران اشک غلتان گشته در خون

ز چشم نیم مستان ریخت بیرون

بوقت صبح، مستان شبانه

برآوردند شوری عاشقانه

بگرد شاه خسرو صبح خیزان

بصحن باغ رفتند اشک ریزان

همه مخمور و می در سر فتاده

قدح در دست و سر در برفتاده

ز آه سرد مستان تنک دل

پیاله تا قیامت شد خنک دل

چو پیش حوض بنشستند مستان

برآمد از هزار آوازدستان

ز یکسو شمعها بر آب میتافت

ز یکسوی دگر مهتاب میتافت

ز یک سو چنگ و نی در جوش آمد

ز یک سو بانگ نوشانوش آمد

ز یکسو عود بر مجمر همی سوخت

ز یکسو جان و دل در بر همی سوخت

ز یکسو بوی می عالم گرفته

ز یکسو روی گل شبنم گرفته

ز یک سو ماهرویان ایستاده

ز یکسو مشک مویان ایستاده

ز یک سو مطربان بربط گرفته

ز یکسو نوخطان سر خط گرفته

جهانی چون بهشت و حور و ساقی

نبود از هیچ نوعی هیچ باقی

سماع و مستی و عشق و جوانی

گل صد برگ و آواز اغانی

می و آب روان و نور مهتاب

سماع بلبلان و شمع خوش تاب

رخ حور و نوای صبحگاهی

همه چون جمع شد دیگر چه خواهی

چو دوری چند گردان شد فلک وار

برآمد ناله از مستان بیکبار

ز یک یک رگ غریو از چنگ برخاست

دل پرتک بصد فرسنگ برخاست

بت بربر ره بربر همی زد

غزل میگفت و راهی تر همی زد

از آن تر زد که راهی داشت هموار

و یا نه آب دستش بود در کار

چنان زد آن تهی در پیش اصحاب

کز آب دست دستش گشت پرتاب

پریرخ بر بریشم قول میزد

بریشم نعرهٔ لاحول میزد

ز مستی یک نفس بلبل نمیخفت

طریق خارکش با گل همی گفت

خرد با باده پشتاپشت میرفت

دل از سینه بسر انگشت میرفت

چو آن مهپاره زخمه ساز می کرد

ستاره بر فلک پرواز میکرد

چو راه ترزند رود سه تا رود

فرود آیند مرغان از هوا زود

چونور شمع و آواز نوا بود

همه مجلس پر از نور و صفا بود

ز فر شمع روی دوست میتافت

زتف باده دل در پوست میتافت

فروغ شمع و آواز ارم بود

بتی بس خوش می لعلش کرم بود

می تر بر تهی دستان همی زد

بریشم بانگ برمستان همی زد

در آن مجلس همه دل بی همه بود

که نوش آب زمزم زمزمه بود

نگاری ارغوان رخ و اغوان ساز

باستادی اغانی کرد آغاز

بپیش شاه، راه چنگ برداشت

براه این غزل آهنگ برداشت